رضا رسایی، از بازداشتیهای اعتراضات ۱۴۰۱ و از اقلیت مذهبی یارسان اعدام شد؛ پیکر رسایی تحت تدابیر امنیتی در مکانی دور از شهردفن شد.
کمیته حقیقت یاب که برای تحقیق راجع به اعتراضات سال ۲۰۲۲ در ایران توسط سازمان ملل متحد تشکیل شده است ، روز دوشنبه ۵ ماه اوت ۲۰۲۴ گزارش مخصوصی در باره سرکوبی هائی که جمهوری اسلامی ایران علیه اقلیت های اتنیکی و مذهبی اعمال می کند، منتشر کرد که در آن قید شده است که نیمی از کل تحقیقات کمیته حقیقت یاب از سرکوبی های جمهوری اسلامی نسبت به اقلیت های کرد ، بلوچ ، ترک آذربایجانی و عرب اهوازی می باشد که در جریان اعتراضات ۲۰۲۲ بیش از همه سرکوب شدند.
در ایران بیشتر اعدام ها ، زندانیان و شکنجه شدگان از اقلیت های اتنیکی و مذهبی هستند که رفتار جمهوری اسلامی مصداق جنایت علیه بشریت است . گزارش از جمهوری اسلامی می خواهد که به سرکوبی اقلیت ها بویژه زنان و کودکانی که از اقلیت های مذهبی و ائنیکی هستند پایان دهد و عاملین کشتار مردم و شکنجه و تجاوز را به مردم معرفی نموده وآنها را محاکمه کند.
درست در همان روزی که گزارش کمیته حقیقت یاب دراعتراض به سرکوبی اقلیت ها توسط جمهوری اسلامی ایران منتشر شد ، جمهوری اسلامی ایران ، رضا رسایی از اقلیت مذهبی یارسان را در زندان دیزل آباد کرمانشاه اعدام کرد و به خانواده او اجازه ندادند جسد او در زادگاهش یعنی شهر صحنه از توابع کرمانشاه دفن شود و ماموران امنیتی ، جسد او را در یک گورستان دورافتاده و بدون اطلاع عموم دفن کردند که سه ساعت با شهر صحنه فاصله دارد.
دادگاه انقلاب اتهام رضا رسایی را شرکت در قتل نادر بیرامی رئیس اطلاعات سپاه پاسداران شهرستان صحنه اعلام کرده است در صورتی که رضا رسایی علیرغم چهار ماه شکنجه ، اتهام شرکت در قتل را قبول نکرده بود . رئیس اطلاعات سپاه پاسداران شهر صحنه هنگامیکه در جریان اعتراضات سال ۲۰۲۲ مشغول سرکوبی مردم بود با تظاهر کنندگان درگیر شده بود وبا ضربات چاقو کشته شده وهیچ سند معتبری برای اثبات شرکت رضا رسایی در قتل وجود نداشته است.
درایران اعدام اقلیت های مذهبی به بهانه های مختلف طی ۴۵ سال گذشته جریان داشته است که اعدام های دامنه دار اهل تسنن، بهائی ها و دراویش گنابادی برای اکثریت مردم ایران شناخته شده است اما اعدام افراد اقلیت یارسان که در آذربایجان آنها را « گوران» می نامند وبا سبیل هایشان شناخته می شوند کمتر شناخته شده است درحالیکه این اقلیت مذهبی بلا فاصله بعد از انقلاب ۱۹۷۹ ، در آذربایجان شرقی و آذربایجان غربی بیش از سایر اقلیت ها مورد تبعیض و سرکوبی جمهوری اسلامی ایران بوده اند.